دیدن صحنه آهسته‌های مسابقات والیبال ایران در ایتالیا، اعصاب خرد کننده ترین اتفاق لیگ جهانی امسال است.
مصطفی داننده : امروز نام ایران در دو صحنه سیاسی و ورزشی می‌درخشد. ظریف و تیمش در وین، رودروی 6 قدرت بزرگ جهان قرار گرفته‌اند و در تلاشی تحسین برانگیز در حال دفاع از منافع ملی ایران هستند. در فلورانس نیز ظریف و تیمش، با بازی‌های درخشان و چشم نواز، زمینه ساز افتخار آفرینی بزرگی برای مردم ایران شدند و در دومین حضور خود به جمع چهار تیم برتر لیگ جهانی راه یافتند.
این دو میدان بزرگ یک تفاوت بزرگ دارد. زنان دیپلمات در زمین وین، لباس مناسبی می‌پوشند و حتی اشتون سعی می‌کند با پوشیده ترین شکل ممکن رودروی تیم مذاکره کننده قرار می‌گیرند اما در فلورانس اوضاع فرق دارد و پوشش زنان حاضر در استادیوم، زمینه ساز پخش صحنه‌های تکرار صحنه‌های والیبال می‌شود. اتفاقی که بدون اغراق روی اعصاب مخاطبان تلویزیون راه می‌رود. این اتفاق به حدی است که مدت زمان دیدن صحنه‌های آهسته بیشتر از دیدن خود مسابقه است.
به طور مثال دردیدار ایران و برزیل، پسر کلاه سبزی که توسط مادرش باد زده می‌شد، بیش از هر بازیکن دیگری به نمایش درامد تا معروف ترین ایرانی در کشور باشد. نگارنده برای فرار از دیدن صحنه آهسته‌های زجر آور، چند پیشنهاد عملی دارم.
1-آسان ترین کار رفتن به خانه همسایه و پیدا کردن یک شبکه آن ور آبی برای دیدن والیبال است( ما گشتیم پیدا نکردیم. امیدوارم شما پیدا کنید)
2-نوشتن یک نامه به هموطنان عزیزمان در خارج از کشور و در خواست عاجزانه از آنها برای پوشیدن چند متر لباس بیشتر
3-بازهم نوشتن نامه به هموطنان در خارج از کشور برای استفاده نکردن از پرچم‌های کذا در ورزشگاه
4-درخواست از فدراسیون ایتالیا برای راه ندادن زنان به استادیوم
5-درخواست از میرزاجانپور برای نرفتن به سمت تماشاگران. (مگر خودمان تماشاگر نداریم)
6-درخواست از صداوسیما برای استفاده از سانسورهای منحصر به فرد خود. مثلا با حجاب کردن زنان یا حذف آنها
7- تلویزیون را خاموش کرده و از رادیو بازی را گوش کنید.
اگر هیچکدام از این راه‌ها جواب نداد، کمی تخمه بخرید و همچنان از شبکه محترم سه صحنه آهسته، ببخشید مسابقه زنده والیبال را تماشا کنید.