سیدمصطفی تاج‌زاده اخیراً در حساب توئیتر خود با اشاره به موضوع چینش کابینه‌ی دوازدهم نوشت: وزیر کشور باید امنیت کشور را با دفاع از آزادی‌های قانونی مردم تأمین کند؛ از دولت پنهان نهراسد و برابر خودسری‌ها بایستد. اصول‌گرا بودنش مهم نیست.
به باور جامعه‌شناسان، در حال حاضر رشد و رونق اقتصادی، مشارکت سیاسی و دموکراتیزاسیون، بازتوزیع قدرت و برابری و سبک زندگی متفاوت چند خواستهی مهم اجتماعی است اما این به معنای فراموش‌کردن دیگر خواسته‌ها نیست.
مجموعه‌ی احزاب و نیروهای چپ و راست مدرن در انتخابات اخیر، بنگاه‌های جمع‌آوری رأی و کشاندن مردم به پای صندوق‌های رأی بودند و تنها نهادهایی بودند که قادر شدند بین انتخاب‌شدگان و انتخاب‌کنندگان رابطه‌ای ارگانیک برقرار کنند و آن‌چه به‌عنوان متاع این بازار عرضه می‌شد قدرت بالای چانه‌زنی روحانی برای حل‌وفصل کشمکش‌های داخلی و خارجی بود. به بیان دیگر فراست و ادراک مطلوب روحانی از بازی‌های پس‌پرده و پخته‌گی او می‌تواند جاده‌صاف‌کن مسیر پرشیب‌و‌تند نیل به این مطالبات و مهار نهادهای لجوجی باشد که ماکس وبر آن‌ها را فرزندان منحوس دمکراسی خوانده است.
به گمان ما اعتماد به روحانی به عنوان محصول این پروژه‌ی مردم‌خواهی می‌تواند نگاه‌ها را به او و کابینه‌ی آینده‌اش ترمیم کند. فراموش نکنیم که او نه یک اصلاح‌طلب تندرو که یک راستِ تجددگراست و اعتدال به‌مثابه یک روش برای او تلفیقی از هر دو راه‌برد خواهد بود. با این نگاه ارائه‌ی فهرست وزرا به رهبری را نه به معنای آن‌چه دورزدن مجلس که به چاره و تدبیری برای رام‌ساختن اقلیت مردود هم می‌توان تلقی کرد.
وزارت زنان و حضور اهل تسنن در کابینه‌ی 24میلیونی روحانی هرچند خواستهی به‌جا و مطالبه‌ی به‌حقی‌ست اما ارتباط روحانی با قم و نیاز او در این موسم به پشتوانه‌هایی برای توازن قدرت را نباید نادیده انگاشت.
مبانی تئوریک کارگزاران از لیبرالیسم تا بازار آزاد و حضور غالب ژنرال‌های این جریان و حزب اعتدال‌وتوسعه در بدنه‌ی اقتصاد و بورس و بیمه، نقطه‌ی ممتاز دولت روحانی خواهد بود اما از به‌کارگیری طبقه‌ی نخبه‌ی حزب اتحاد ملت و سایر چپ‌های جدید در بدنه‌ی آموزشی و اجتماعی آن -که با فنکسیون‌های پیدا و پنهان‌شان انتخابات اخیر به این شکل رقم خورد- نباید غفلت شود.
در این میان آن‌چه به چشم نمی‌آید یا به سبب ملاحظات و مصالحی کم‌تر از آن سخن گفته می‌شود رقم چشم‌گیر تحریم‌کنندگان انتخابات اخیر است. اگر جناح اقتدارگرایی که با تمام قدرت و امکانات خود سعی در شکست روحانی داشت توانست تنها 16میلیون رأی کسب کند، تعداد تحریم‌کنندگان انتخابات نیز 16میلیون نفر بوده است. و پرواضح است که دل‌خواه اقتدارگرایان در زیادوکم نشان دادن 16میلیون رأیِ خود، آینه‌ای خواهد بود برای انعکاس رأی 16میلیون تحریم‌کننده. به‌قول گرامشی قدرت واقعی در جامعه‌ی مدنی تولید می‌شود و کسانی که به این سرچشمه بی‌توجه هستند در حقیقت تیشه به ریشه‌ی خود می‌زنند.
چه حکومت‌گرانی که به فکر تقویت پایه‌های حکومت خود هستند و چه رجالی که در پی آزادی و دمکراسی هستند باید به سراغ جامعه‌ی مدنی بروند که قدرت، آزادی و دمکراسی و فرهنگ و تمدن اگر ریشه در جامعه‌ی مدنی نداشته باشد سرابی بیش نیست.
