فرصت شد.بعداز مدتی سراز نقطه ای در بیارییم.تا در قدرت خدا نظاره گر حسن سلیقه و تلاش یک انسان بزرگ باشیم.انسانی که در این چند سال با همت و تلاش خود یک راه زیبای تلاش را آفریده بود.عمو طاهر با دست خالی از 20 سال پیش کارش را شروع کرده بود.تا حاصل این زحمات خودرا درو کند.او حالا بزرگترین زمین منطقه و روستا را دارد.زمینهایی که حالا درختان میوه بخصوص سیب را در کلکسیون باغش آفریده است.
او از علم روز هم غافل نشده است.یک استخر پلیمری ساخته تا در کنار آن آبیاری قطره ای را هم امتحان کند.کار او قابل تحسین است.منظره زیبا و بدیعی را در روستای طارون آفریده است.تا حس کنجکاوانه هر بیننده ای را زنده کند.
نهار مهمانش بودیم.تا حس مهربانه مردم روستای طارون را زنده کند و از تمام تلاش خود برای راضی کردن مهمان مایه بگذارد.چند سالی است.که در گیر باغش است و زمان لازم را برای مسافرت با خانواده ندارد.شاید در پاییز امسال با سفر به سرزمین وحی این رکورد را با خانواده بشکند.در کارهای خیرهم پیشقدم است.تا توشه بار مهربانی خودرا سنگین کند.امسال به تنها مدرسه طارون خیلی کمک کرده است.
دوستی او باآقای عزیزالله محمدی همکار گلمان راه میانبری بود.تا مسیر مهربانی و دوستی با مردم طارون برایم کوتاه شود.تا بازهم در نقطه دیگر بتوانم در دوره عمرم بهترین خاطرات انسانی ام را صید کنم.
