بنده وهمسرم پس ازبیست خدمت درروستاهای منطقه محروم کندوان (ترک)تصمیم گرفتیم که به منطقه میانه منتقل شویم وباخواست خدا چنین نیز شد.
اما درمیانه به ما گفتند که شما طبق بخشنامه باید پس از نیروهای خودمان سازماندهی شوید حتی اگر انها سابقه خیلی کمی داشته باشندعجب از اینکه که به "بخشنامه خوب عمل می کنند" اعتراض ما بجایی نرسید وگفتند که ما مصمم هستیم که به بخشنامه باقدرت عمل کنیم ما به انها گفتیم شما هم مثل دولت جمهوری اسلامی ایران که "تحریم های سازمان ملل رادور می زند" شما هم بخشنامه را دور بزنیدو مارا به عنوان معاون که مدیران درخواست می کنندانتخاب کنید ازما ارائه راهکار از انها نپذیرفتن جالب اینکه اکثر نیروهای ورودی پرسابقه بودند وهرکدام سابقه چندین سال مدیریت و راهنما معلمی نیز داشتند وبنده خودم دوازده سال سابقه مدیریت مدارس مستقل وچند پایه وشبانه روزی رانیز داشتم.
به ما گفتند که باید عدالت اجرا شود چون عدالت یعنی اینکه "هرکس وهرچیز درجای خودش باشد" پس جای شما باان همه سابقه ومشکلات وزن وفرزندان باید روستاهایی باشد که سال گذشته درانها سرباز معلمان ونیروهای شرکتی بودندوما پس از سالها خدمت معنی عدالت ومنطق رافهمیدیم.اقوام وخویشان ودوستان به ما می خندند ومی گویند عجب اداره ای دارید که اینگونه زحمات سالهای قبل شمارا ارج می نهند وقدر شما را می دانند.
قسمت ما دو روستای همجوار "الله داد"و
"کریم اباد" شد که تا الله دادباوسیله شخصی خودمان می رویم وقسمتی ازراه خاکی است وشن ریزی هم نیست وبا اغاز بارندگی معلوم نیست که چه گونه ما رفت وامد خواهیم کرد وبنده وسیله رادرالله داد می گذارم حدود نیم ساعت پیاده می روم وظهر بر می گردم.
نمی دانم با این اوصاف وباوجود اینگونه بخشنامه ها ایا معلمانی هستند که حاضرند ازکلان شهرها مخصوصا تهران به شهرهای کوچک منتقل شوند که درصورت انتقال به سرنوشت ما دچار خواهند شد
درپایان از طرحان اینگونه بخشنامه ها باید پرسید ایا ما به بچه ها عدالت رامثل شما یاد بدهیم یاهمانگونه که هست درضمن این مطلب خدمت" وزیر محترم اموزش وپرورش" و"رییس محترم سازمان اموزش وپرورش اذربایجان شرقی "فرستاده خواهد شد تاانشاء الله اقدام لازم راانجام دهند.
" چند عکس ازنمای مدرسه وروستا وپیاده روی اینجانب"
