پیچیدن خبر یاس عروج 4 معلم فداکار میانه ای، شهر را در بهت و حیرت فرو برد. سخت تر آنکه بدانی عضوی از خانواده ، همکار و هم ولایتی تو باشند. شب دیروز میانه نیز تاریک تر از همیشه و گویا با شهروندان پریشان حال همدرد بود. باورش سخت بود که دست تقدیر این بار نیز بیرحمانه پاره تن و گوشه جگری از فرزندان این خاک را به آغوش مرگ بکشد.
معلمانی که نمی دانستند درست 3روز مانده به چهلم 4 همکار معلم اهری، سرنوشت مشابهی برایشان رقم خواهد خورد.
اما چه می توانیم بکنیم جز صبر و تمکین به این مصیبت عظیم !!!
شب بی تاب بودم. فردای پس از سانحه ، ظهر آرام آرام در جاده مرگ میانه_میاندوآب قدم گذاشتم تا به محل تصادف رسیدم. امروز گویی کوه، دشت و جاده نیز سیاه بر تن کرده بودند.
عقربه ساعتم ساعت 14 را نشان می دهد. اما کاش دیروز ساعت 14 نمی شد!!!
با دیدن چادر وصله خورده به خار بیابان دلم ریش شد و بی اختیار گریستم. آن طرف تر لوازم آموزشی که رویش نوشته شده بود : هدیه های آسمانی چهارم دبستان، حزنم را دوچندان کرد.
لحظه ای سکوت کردم. هنوز صدای چهار معلم فداکار را که با یکدیگر درباره تدارکات عید سخن می گفتند قابل شنیدن بود .
اما بی خبر از لحظات بعد ...ناگهان چقدر زود دیر می شود !!!! تصور لحظه دلهره آور و غیر قابل تصور تصادف حتی برای یک هزارم ثانیه برایم امکان نداشت. آری چه عاشقانه پر گشودید به آسمان ها ... شما خود هدیه های آسمانی بودید.
چهار فداکاری که سالها با به جان خریدن سرمای استخوان سوز زمستان و مشقت دوری راه بفکر تعلیم و تربیت نوگلان این خاک بودند و امروز دیگر آنها را نداریم. اجر و پاداش فداکاریتان کمتر از شهادت نیست خواهر من.
ای معلم شهید واژه عاجز از بیان سوگ توست.
چهار شهید راه علم شدید که اطلاق نام جان باخته به شما بی معرفتی است. روحتان شاد و فردوس برین آشیانتان باد ، ولی....
هر روز شاهد تردد هزار معلم دلسوز نه تنها در جاده های مرگ میانه هستیم ، بلکه جاده های استانمان نیز تهدید کننده جان روزمره این عزیزان و هر مسافری می باشد که به این صراط منتهی به آن دنیا قدم می گذارند.
اما معلمان دلباختگانی هستند که جان در کف، خود را فدای ترویج علم کرده اند و مصداق بارز "آنکه باشد در پی جانان نیاندیشد به جان" گشته اند.دیروز 4 عزیزمان را از دست دادیم و خدای ناکرده این اتفاق تلخ ممکن است فردای روزگار دگر باره روی دهد.پیچ های بیرحم این جاده های نااستاندارد سالهاست که مرگ را در گوش مسافرانشان فریاد میزنند و لحظه به لحظه خطر پوستن به جمع ابدیان را در ذهن تداعی میکند.
اما آیا براستی احداث پایگاه امداد نیازمند دادن تلفات و هزینه های بس سنگین تر از این حادثه است!!!؟
نمی دانم تا کی باید مردم شهر و استانم این داغ ها را یکی پس از دیگری در سینه خود جای دهند! نمی دانم تا کی باید این لباس های عزا دست به دست در بین پدران و مادران شهرم بچرخد و شاهد پرپرشدن فرزندانشان در این جاده های باشند ! نمی دانم...
4 شهید راه علم، خداحافظ
93/12/18
گزارش و عکس : رامین مهاجری-خبرنگارنصر
