چرا بعضی ها (بخوانید خیلی ها!) برای پذیرفتن یک مسئولیتی (انتخابی یا انتصابی) به هر ابزار و وسیله ای متوسل می شوند: دروغ گفتن، زیرآب زدن، ریاکاری، رابطه با بچه های بالا و خیلی موارد دیگر که همه به نوعی دیده ایم ...! مگر ما حداقل اسم مان مسلمان نیست، مگر طرز زندگی مولایمان حضرت علی (ع) را نخوانده ایم یا نشنیده ایم. مگر حداقل چند حدیث، در مورد عهد به وفا، مسئولیت پذیری، حق الناس و ... بر در و دیوارهای این شهر ندیده ایم. قول و قرارها چه زود از یادمان می رود، یا نامسلمان هستیم، یا فریبکار و یا جاهل! راستی، کدامیک در دوره ی بعدی بهترتر(!) جواب خواهد داد!
مادر پیری را دیدم با چشم های گریان و البته زبان ساده می گفت: «اِی آلله! گئورَسَن بو نوماینده لر بهشتَ، گِئده جخ لر!؟». در این شهر، چند نفر از این مادران و پدران وجود دارد!؟
**ما امانت را بر آسمانها و زمین و کوهها عرضه داشتیم، آنها از حمل آن ابا کردند و از آن هراس داشتند امّا انسان، آن را بر دوش کشید، او بسیار ظالم و جاهل بود (احزاب، آیه 72)**
