«در زبان فارسی هر فعلی دو بن دارد که برای صرف صیغه های فعل در زمان های ماضی (گذشته)، حال و آینده تغییر نمی کند، یکی ماده ی ماضی است که برای ساختن همه ی صیغه هایی که بر زمان گذشته دلالت می کند، به کار می رود و دیگری ماده ی مضارع که همه ی صیغه هایی که معنی حال و آینده دارد، از آن مشتق می شود.»
هر کجا هستیم شاید روزی ده ها بار از این نوع جمله ها بشنویم:
- بودجه ی فلان دستگاه تامین شده است [البته تا اینجا خوب است!] و به زودی راه اندازی خواهد شد.
- تخصیص اعتبار به فلان کار صورت گرفته (!)، ان شاء ... به زودی کار را شروع خواهیم کرد.
- برنامه ریزی کامل انجام شده، در آینده ای نزدیک وضع حالمان بهتر خواهد شد.
در بهترین حالت، فعل، از آینده به حال تبدیل می شود!
«داریم انجام می دهیم... در حال ساخت است... همین فردا پس فردا کارتان درست می شود...»
این جمله ها چقدر آشناست. به جای این که شادی آور باشد، درون مایه ی تلخی دارد! خبرهای به ظاهر خوب، وعده های عالی و در عین حال پوشالی!
ولی همه ی مان شاید به این جمله باور داشته باشیم:
استفاده ی محض از فعل های آینده (یا حتی حال) در ادبیات گزارش دهی مسؤلان، آفت اعتماد مردم به آنهاست!
