بسمه تعالی
همه به خوبی می دانیم که اعمال جریمه های نقدی برای رانندگان متخلف یک نوع تنبیه و هشدار است به منظور کاهش تخلفات رانندگی و جلوگیری از وقوع حادثه. اما این یک روی سکه است. شاید روی دیگر سکه، نه تنها آنچنان قانونی، انسانی، مورد پسند جامعه و عامل بازدارنده (از وقوع تخلفات بعدی) نباشد، بلکه موجب ایجاد یک عقده و نگرش منفی در بین شهروندان نسبت به جامعه ی زحمت کش پلیس راهنمایی و رانندگی شود.
آیا کمین کردن ماموران محترم راهنمایی و رانندگی در جاهایی که بنا به دلایلی احتمال وقوع تخلف توسط رانندگان خودرو زیاد است، به منظور جریمه کردن و کاهش تخلفات احتمالی است؟
هدف از مطالب ذکر شده یافتن پاسخ سوال بالا و مقصر نیست. شاید تصمیم گیرندگان حوزه ی ترافیک شهری نظیر اداره راهنمایی و رانندگی، شهرداری و ... در طراحی و جانمایی اشتباه برخی نقطه های ترافیکی شهر (مانند دوربرگردان بلوار زینبیه، مقابل دانشگاه آزاد) به اندازه ی راننده در وقوع تخلف و حادثه سهیم باشند!
ما در جامعه ای زندگی می کنیم که علاوه بر ارزش های انسانی، بالاتر از آن به ارزش های اسلامی معتقدیم. باور داشته باشیم که در اینگونه موارد امر به معروف خیلی انسانی تر و موثرتر از نهی از منکر است. چه زیباست در محلی که احتمال وقوع تخلف زیاد است، رانندگان را امر به معروف (رعایت قانون) بکنیم نه اینکه اجازه دهیم تخلفی صورت بگیرد و احیانا منجر به حادثه ی دلخراشی شود تا بعد، نهی از منکر به شیوه ی مچ گیری پنهانی (جریمه ی دوبرگی!) بکنیم. باور داشته باشیم که قانون برای انسان است نه انسان برای قانون.
پیامبر خدا صلى الله عليه و آله: روز قيامت، بدترين مردم در پيشگاه خدا، كسانى هستند كه مردم از ترس گزندشان به آنها احترام بگذارند.
خانی
