چرا پیشرفت نمی کنیم؟!
پیشرفت یک کشور و به تبع آن پیش رفت هر یک از شهرها و روستا های آن لوازم و مقدماتی دارد. نداشتن زیر ساخت های لازم یکی از مهم ترین عوامل عدم پیشرفت است. از طرف دیگر راه حل های موقتی و شتابان نیز در دراز مدت به زیان پیشرفت کشور است. بنابراین باید دنبال راه حل های منطقی و علمی باشیم. این که تمایل و اعتقاد به پیشرفت داشته باشیم و بر آن اصرار بورزیم از اهمیت فوق العاده ای برخوردار است.
پیشرفت یک جامعه باید در چه جهاتی صورت گیرد. یعنی قبل از از بر شمردن عوامل پیشرفت، باید زمینه های آن را تعیین کنیم. از این منظر می توان گفت که عوامل زیر باید در اولویت و توجه ویژه مردم و مدیران جامعه قرار گیرد. 1- پیشرفت سیاسی 2- پیشرفت اقتصادی 3- پیشرفت اجتماعی و فرهنگی 4- پیشرفت در حوزه مدیریت و ....
پیشرفت سیاسی یک کشور در گرو مشارکت و شعور سیاسی افراد آن جامعه است. آنچه که باعث می شود مشارکت مردم در امور سیاسی و غیر سیاسی بیشتر شود، دادن فرصت، امکانات و آگاهی برای انتخاب است. استفاده از تجربه دیگر کشورها در این زمینه می تواند برای ما راهگشا باشد. انتخابات ریاست جمهوری و شوراها در پیش است. چه برنامه ای برای انتخاب درست، قوی و شایسته داریم. انتخاب ما دقیقا می تواند معادل شعور ما و درک ما از پیشرفت و افق دید ما نسبت به آینده باشد. نخبگان، و تاثیرگذاران جامعه نباید تحت تاثیر توده مردم قرار گیرند، بلکه سعی کنند با ابزارها و امکانات رسانه ای بر توده مردم تاثیر بگذارند. آرامش و احساس رضایت توده مردم از زندگی و حاکمان خودشان در گرو اتحاد و همبستگی مسئولان است. این گفته بدین معنا نیست که عین هم فکر کنیم و اختلاف سلیقه نداشته باشیم، بلکه بدین معنی است که پس از یک پروسه انتخاب، شعور پذیرفتن رای اکثریت را داشته باشیم و اگر می توانیم به منتخب مردم کمک کنیم.
مردم باید به این باور برسند که پیشرفت جامعه آنها در گرو داشتن دموکراسی است و یا حداقل می توان گفت که در جوامع امروزی، دموکراسی بهترین مدل اداره جامعه است. دموکراسی فقط دادن رای در انتخابات نیست بلکه چگونه رای دادن، به چه کسی یا کسانی رای دادن و پیگیری نتیجه رای خود است. اگر انتخابات ریاست جمهوری است و قرار است به یک نفر رای دهیم باید به کسی رای داد که پشتوانه حزبی داشته باشد نه اینکه به فردی رای دهیم که شعار او عدم وابستگی به یک حزب باشد. گفتن اینکه بنده(کاندیدای ریاست جمهوری، مجلس و شورا) به هیچ حزبی وابسته نیستم، دقیقا به این معناست که برای اداره جایی که انتخاب شده ام هیچ برنامه ای ندارم. این جاست که باید به مردم آگاهی داد که فریب این شعارهای به ظاهر زیبا را نخورند. مثال می زنم: در کدام کشور پیشرفته دنیا سراغ دارید که مردم به کسی رای دهند که وابسته به هیچ حزبی نباشد. انتخاب های این چنینی در کشور های پیشرفته باید برای ما الگو باشد و چنین انتخابی هم هیچ منافاتی با قانون اساسی کشور ما ندارد. در کشورهایی که به کمک دموکراسی حزبی پیشرفت کرده اند مردم به کسی رای میدهند که حتما نام او در لیستی در کنار تعدادی کاندیدای دیگر باشد.
مثال واضح تری بزنم: امکان پیشرفت در یک خانواده ای که اعضای آن دائم در حال نزاع و درگیری هستند چقدر است؟ جواب این سوال ساده این است که در چنین خانواده ای نباید حرفی از پیشرفت بزنیم. به خاطر در پیش بودن انتخابات شهر و روستا این مثال را به شورای اسلامی شهر و روستا تعمیم دهیم. اگر تعداد نماینگان انتخابی ما در شورا چند نفر باشند باید دقت انتخاب ما بیشتر باشد. بدین معنا که، به کسانی رای بدهیم که بتوانند باهم کار کنند. این جاست که باز، آگاهی بخشی به افراد جامعه خیلی ضروری است. اغلب افراد جامعه متاسفانه برای رفع مشکلات فردی یا منافع فردی رای می دهند و متوجه نیستند که مشکلات بوجود آمده از عدم انسجام اعضای شورا ضرر بسیار بیشتری دارد. یک تصمیم اقتصادی نادرست می تواند در یک شب سرمایه شما یا حقوق شما را تا حدود زیادی کاهش دهد.
برای روشنگری مطلب مثال سوم را می زنم: فرض کنید در شهری زندگی می کنید که تعداد اعضای آن هفت نفر است و در انتخابات به کسانی رای داده اید که بطور مستقل در انتخابات شرکت کرده اند. پس از انتخابات برای انتخاب شهردار درگیری بین اعضای شورا شروع می شود(چرا)، چون از یک تشکل نیستند، و بالاخره شهردار با کش و قوس های فراوان انتخاب می شود. زمانی نمی گذرد که زمزمه استیضاح شهردار به گوش می رسد و اتفاقی که نباید بیفتد، صورت می گیرد و شهردار عزل می شود و شهر شما تا مدت زمانی توسط سرپرست اداره می شود. سرتان را درد نیاورم در طول دوره چند ساله شورا تقریبا تمامی اعضای شورا، پست ریاست شورا را تجربه می کنند. و تقریبا به تعداد اعضای شورا شهردار انتخاب می شود. باز جالب است در انتخابات دیگری باز به همین مدل رای می دهیم و همیشه نق می زنیم که چرا شهر ما خوب مدیریت نمی شود؟ چه داستان جالب و تاسف انگیزی است. خود کرده را تدبیر نیست. باید این مدل قومی و قبیله ای را کنار بزنیم و به مدلی رای دهیم که کارآمد است و حساب خود را در اداره شهر پس داده است.
در این راستا به کسانی که می خواهند سهمی در مدیریت شهر خود داشته باشند پیشنهاد می کنیم که بصورت لیست در انتخابات شورا شرکت کنند و از مردم نیز تمنا می کنیم قدری به مدل های انتخابی خود بیندیشند و مدل حزبی را هم برای اداره شهرشان امتحان کنند. ادامه دارد....
دکتر عظیمی
