خبر درگذشت استاد فرهیخته، معلم دلسوز، مهربان و نام آشنا، استاد سیرانی، غمی جانکاه بر دلهایمان نهاد. چهره ماندگار آموزش و پرورش میانه که بیشتر عمر پر بارشان را صرف آموزش فرزندان میانه کردند.
سبک آموزش، تعامل و برخورد با دانش آموزان و بار علمی و کاربلدی ایشان، از آن وجود نازنین و با وقار، معلمی فداکار ساخته بود و باعث شده بود خیلی ها با ایشان با ادبیات آشناتر شوند و انس و الفتی ماندگار با ادبیات داشته باشند. استاد سیرانی از زمره معلمانی بود که با شور و شوقی وصف ناشدنی و عشقی باور ناپذیر، ۵۰ سال از بهترین دوران حیات شان را به آموزش فرزندان میانه اختصاص دادند و تا آخرین لحظات زندگی نیز یاد دادن را رسالت خود می دانستند و چه زیبا رسالتشان را به پایان رساندند. پایانی با شکوه برای معلمی فراموش ناشدنی...
با وجود گذشت ۲۲ سال از زمان دانش آموختگی ام از دبیرستان سروش، همچنان پند واندرزهای راهگشا، کلام نافذ و نگاه پرمعنا و در یک کلام پدری نابشان، در تار و پود وجودمان ریشه دوانده و باعث شده هر جا و هر زمان به احترام این معلم وارسته و متواضع، کلاه از سر برداریم ولی افسوس و صد حیف که روزگار غدار خیلی زود ایشان را از ما گرفت و حالا مجبوریم با نام و یاد مانایشان گذران عمر کنیم.
بعنوان یک شاگرد کوچک، وظیفه خود میدانم ضایعه درگذشت استاد سیرانی را به خانواده محترمشان، جامعه اثرگذار فرهنگی میانه، بویژه دوست و همکلاسی عزیزم، حسین نازنین و اساتید فرهیخته ام در دبیرستان سروش سرمد تسلیت و تعزیت عرض نمایم. چه می شود کرد که بعد از غم فراق استاد فکور و استاد رضایی، حالا باید غم فراق جانکاه استاد سیرانی را تحمل کنیم.
دیدار به قیامت، استاد سیرانی، معلم محبوب و محجوبم ...
زندگی صحنه یکتای هنرمندی ماست
هر کسی نغمه خود خواند و از صحنه رود
صحنه پیوسته به جاست
خرم آن نغمه که مردم بسپارند به یاد
حامد محقق، جمعه، هجدهم آذرماه ۱۴۰۱، میانه
