سازمان ناسا بیشتر برای ساخت موشک و فضاپیماها شناخته شده است، اما فراموش نکنید که فضا تنها یک قسمت از لغت نامه کاری ناسا محسوب می‌شود. ناسا در علم هوانوردی هم فعالیت‌های ویژه خود را دارد و روی آن تمرکز می‌کند، به این معنی که همواره در تلاش است تا هواپیماهایی که ما هر روز با آن‌ها سفر می‌کنیم را بهبود بخشد.
جدیدترین ایده ناسا، STARC-ABL یا همان “Single-aisle Turboelectric Aircraft with an Aft Boundary-Layer propulsor” نام دارد که به معنای “یک هواپیما توربوالکتریک تک سوار با یک موتور مجاور لایه‌ای عقب” است. این یک اسم طولانی و وحشتناک بوده و به‌جای اسمی به این طولانی شاید شما انتظار یه عبارت جالب‌تر برای یک موتور در پشت هواپیما را داشته باشید.
ایده ناسا بسیار ساده است: یک توربو فن بزرگ را در انتها هواپیما قرار دهید، جایی‌که بتواند هوایی را که به آرامی در طول بدنه هواپیما جریان دارد، بگیرد. این به ما اجازه می‌دهد تا توربو فن‌های سوار شده بر بال‌ها را کوچکتر بسازیم، که این به معنی نیرو پسا (درگ) کمتر و بهره‌وری بیشتر از سوخت است.
این اقدام به معنای یک پیشرفت خوب برای مصرف سوخت است، اما ناسا تصمیم گرفته تا یک قدم به جلوتر برود. مهندسان ناسا علاوه‌بر نصب توربو فن بزرگ خود در عقب هواپیما، به توربو فن‌های کوچکتر بال‌ها نیز ژنراتور اضافه کرده‌اند تا وظیفه تامین انرژی توربو فن عقب که مقدار زیادی از نیروی هواپیما را فراهم می‌کند را به عهده بگیرند.
با توجه گفته‌های ناسا، این بدان معنی است که موتورهای هواپیماها با این پیشرفت 10 درصد کمتر سوخت مصرف می‌کنند.
در حال حاضر ناسا برای به حقیقت تبدیل شدن این رویا در حال همکاری با بزرگان علم و صنعت است. تا اینجای کار این آژانس به شرکت بوئینگ، دانشگاه گرجستان، Liberty Works و ES Aero برای توسعه دادن طرح مفهومی STARC-ABL کمک‌هایی کرده است. هدف این طرح به‌صورت بلند مدت بوده و هواپیماها با این تکنولوژی تا دو دهه آینده آماده پرواز هستند. پس نباید به این زودی‌ها انتظار دیدن این هواپیماها را در فرودگاه داشته باشیم. اما این یک چشم انداز جالب در رابطه با آینده هواپیماهای تجاری بوده و ناسا این طرح را در راه درستی هدایت می‌کند.
- منبع popularmechanics