لازم نیست راه دوری بروید، کافی است به ابتدا تا انتهای کوچه یا خیابان محل زندگی‌تان نگاهی بیندازید، آن وقت حداقل چند ساختمان نیمه‌کاره را می‌بینید که کارگران شبانه‌روزی روی آن مشغول کارند تا هر چه سریع‌تر از بقایای ساختمان فروریخته، عمارتی شیک و نوساز بنا کنند.
کوچه‌هایی با کمتر از 10 متر عرض که در آن دو خودرو بسختی می‌توانند از کنار هم رد شوند، کوچه‌هایی که اکثر ساعات روز تبدیل به پارکینگ دائمی برای خودروی ساکنان محل شده، به اندازه کافی رفت و آمد را برای سواره و پیاده سخت کرده است و حالا مصالح ساختمانی از آجر و سیمان گرفته تا تیرآهن و میلگرد که تا چند متر از مقابل ساختمان‌های نیمه‌کاره پیشروی کرده و بخشی از فضای عبوری خودروها یا پیاده‌روها را اشغال و رفت و آمد اهالی و دیگر رهگذران سواره و پیاده را با اعمال شاقه همراه کرده است.
این صحنه تکراری بسیاری از خیابان‌ها و کوچه‌های شهرمان است، رفت و آمد با مشقت فراوان برای شهروندان دیگر عادی شده است؛ انگار آنها محکوم شدهاند به اینکه به این شرایط ناعادلانه تن دهند؛ اینکه ساختمان‌های این شهر با زیر پا گذاشتن حقوق شهروندی آنها قد بکشند.
ساخت و سازهای شهری مدت‌هاست آسایش و آرامش را بر بسیاری از شهروندان حرام کرده و موجب آزار ساکنان یک کوچه یا خیابان شده است. ریختن مصالح ساختمانی در پیاده‌رو، سر و صدای ناشی از ساخت و ساز و ادامه داشتن کار ساخت و ساز گاه در شبانه‌روز ازجمله مسائلی است که همسایگان و ساکنان اطراف محدوده ساخت و سازهای درحال انجام را آزار می‌دهد.
رها کردن مصالح ساختمانی مقابل خانه‌ها و در پیاده‌روها، نه‌تنها در تردد عابران از پیاده‌رو اخلال ایجاد می‌کند، بلکه در مواقع بارندگی نیز موجب گل‌آلود شدن کوچه و خیابان یا هنگام وزش باد و عبور خودروها موجب ایجاد گرد و خاک میشود که این آخری بیش از همه صدای اعتراض خانم‌های خانه را بلند می‌کند.
بسیاری از شهروندان و همسایه‌های ساکن در محدوده این ساخت و سازها نیز به خاطر رعایت اصل همسایگی یا از روی خجالت، تذکری به مالکان این ساختمان‌ها نمی‌دهند و تا پایان کار، همه مشکلات را تحمل می‌کنند؛ اما مساله اینجاست که بلافاصله با پایان یافتن یک کار ساختمانی، ساخت و ساز دیگری کمی آن‌طرف‌تر آغاز میشود و باز این اهالی هستند که باید دوباره مشکلات و دردسرهای مشابه را تحمل کنند.
پیاده‌رو ملک خصوصی هیچ‌کس نیست، پیاده‌رو متعلق به همه شهروندان و بخشی از حقوق شهروندان یک شهر است که هیچ مقام و مرجعی ـ چه شخصی و چه دولتی ـ نمی‌تواند در آن دخل و تصرفی داشته باشد.
هرچند آنچه گفته شد کاملا واضح و روشن است، اما آنچه هم‌اکنون شهروندان در بسیاری از محله‌ها و خیابان‌های شهرشان می‌بینند این ادعا را تا حدی زیر سوال می‌برد.
هم‌اکنون آنهایی که اقدام به ساخت و ساز جدید یا بازسازی ملک خود در سطح شهر می‌کنند، شاید تنها مشکل‌شان گرفتن مجوز از شهرداری باشد و پس از آن که کارشان را آغاز کردند، پیاده‌رو را تا مدت‌های طولانی مسدود می‌کنند، روزها و شب‌ها آسایش و آرامش را بر ساکنان محل حرام و در یک کلام، گاه تا دو سال برای اهالی دردسر و مزاحمت ایجاد می‌کنند.
درقانون شهردارذی ها آمده براساس قانون مالکانی که اقدام به ساخت و ساز می‌کنند موظف هستند یک‌سوم از فضای معبر (پیاده‌رو) را تا زمان زدن سقف اول اشغال کنند، مگر در مواردی که به دلیل باریک بودن معبر یا کوچه یا جنوبی بودن ملک امکان اینکه مصالح به داخل محوطه ساختمان برده شود، وجود نداشته باشد و بنابراین در این شرایط می‌توانند تا پایان سقف آخر این فضای 50 درصد را در اختیار داشته باشند.
در شرایط عادی پس از اتمام سقف اول مالک موظف است دور محوطه‌ای که ساخت و ساز در آن در حال انجام است، حصارکشی کند که این حصارها براساس دستورالعمل به رنگ مشکی و قرمز خواهد بود.
به هیچ وجه حتی در صورت پیشنهاد جریمه دادن از سوی مالکان نمی تواند این قانون را زیر پا بگذارند چراکه باید تمام مصالح جمع‌آوری و به داخل محوطه ساختمان انتقال پیدا کند و تا زمانی که مالک این کار را نکند از ادامه کار ساخت و ساز مامورین جلوگیری نمایند
اینکه حصارهای کارگاهی باید دارای چه ویژگی‌هایی باشد، اقدامات ایمنی برای پیشگیری از سقوط و ریختن مصالح بر سر رهگذران، رعایت فاصله طولی و نصب علائم هشدار‌دهنده برای عابران از جمله مواردی است که مالکان براساس دستورالعمل‌های مصوب موظف به رعایت آنها شدهاند. همشهریان عزیز تو شهرمان آیا ساختمانی را دیده اید که این موارد رارعایت کند و شهرداری هم جلوی ساخت ساز ساختمان را به دلیل سد معبر بگیرد وقتی هم به شهرداری مراجعه می کنیم مسئولین شهر هم می فرمایند خوب باید گذشت کرد دردسر همسایه به همسایه می رسد پس آن کس که قانون را نوشته اشتباه کرده نمی دانم آقایان واقعا بدون اطلاع از قانون هستند یا خودشان را زده اند به آن را ببخشید مطالبم زیاد و تکرای شد
