مامردم ایران، تقریبا همه، کمی بالا و پایین، خیلی (!) ظاهر بین هستیم (البته این نظر بنده هست!). شاید خیلی شنیده باشید که در مورد مقایسه بین دو شخص و حتی دو شیء، خروجی آنها که همان کارکرد، توانایی، کارایی و در یک کلمه کارنامه هست، تقریبا کمتر در مقام مقایسه قرار می گیرد و بیشتر جملاتی اینچنینی (که بیشتر جنبه به اصطلاح پز دادن دارد نه رسیدن به نتیجه و انتخاب صحیح)، ملاک قرار می گیرد:
-مال من ساخت ژاپن هست، مال تو ساخت چین.
- فلانی از فلان خانواده شهری، فلانی دهاتی هست.
- پدر من پزشک هست، پدر تو یک کارگر ساده.
- مدرک من مال خارج هست (حالا خارج کجا باشد!)، مال تو ایران.
- معدل من 18 هست، معدل تو 99/17 !!! (بنده خصوصا مانند این جمله را خیلی شنیده ا م).
شاید تا اندازه ای کم، اصالت و ریشه، آنهم در اینگونه موارد اثر مثبت بر کارکرد داشته باشد (تازه اگر واقعا معنی دقیق اصالت را بدانیم!)، ولی آنچه مبرهن و واضح هست اینکه خروجی و کارنامه، حرف اول و آخر را در سنجش کارکرد و کارایی صحیح می زند. منحصرا در مورد افراد (در هر جایی و سنی که باشند) بالاخره دارای یک خروجی و کارنامه (نه تنها در چند بعد مانند تحصیلات، شغل و ... بلکه در تمام ابعاد زندگی) هستند و در اینجاست که اگر کارنامه افراد مورد سنجش و مقایسه قرار گیرد، نتیجه خیلی متفاوت تر و البته بهتر از قبل خواهد بود. بیایید حداقل این مورد را یکبار، با همدیگر امتحان کنیم.
به امید میانه ای آباد-خانی
