پذیرش مسئولیت، ارزش ذاتی ندارد.

بسمه تعالی

 

با سلام و احترام،

"خدایا! تو می دانی آنچه از ما رفت، نه به خاطر رغبت در قدرت بود، و نه از دنیای ناچیز، خواستن زیادت. بلکه می خواستیم نشانه های دین را به جایی که بود نشانیم، و اصلاح را در شهرهایت ظاهر گردانیم تا بندگان ستمدیده ات را ایمنی فراهم آید و حدود ضایع مانده ات اجرا گردد" (نهج البلاغه خطبه 131).

حضرت در جای دیگر خطاب به ابن عباس می فرماید: "به خدا این کفش پاره را از حکومت بر شما بیشتر دوست می دارم مگر آن که حقّی را برپا سازم یا باطلی را براندازم" (خطبه33).

و حدیثی از پیامبر اعظم (صلّی‌ الله‌ عليه‌ وآله):

"هر کس بخشی از کار مسلمانان را بر عهده گیرد و در کار آن‌ها مانند کار خود دلسوزی نکند، بوی بهشت را استشمام نخواهد کرد" (کنزالعمال، ج 6، ص 20، ح 14654).

با عنایت به فرمایش بزرگان اسلام و تحلیل آنها از پذیرش مسئولیت (که فقط چند نمونه در اینجا بعنوان مثال آورده شده است)، به نظر می رسد آنهایی که خود را برای پذیرش مسئولیت کاندیدای اصلح می دانند (و یا بعضا سرو دست می شکنند!) در 3 گروه قرار می گیرند:

1-    دسته ای که نیت و غرض شخصی یا گروهی دارند.

2-    دسته دیگر کسانی هستند که واقعا نیت خدمت به مردم دارتد ولی جاهل به این نکته اند که آنها واقعا اصلح نیستند.

3-    و گروهی دیگر که حقیقتا شایسته و بایسته پذیرش مسئولیت هستند.

دسته اول که تکلیفشان مشخص است! دسته دوم هم، خدا هدایتشان کناد! و اما دسته سوم، در صورت پذیرش مسئولیت به گوش و هوش باشند که شب و روز بر آنها حرام خواهد شد (چرا که دلسوزی به قدر خود، بر جامعه و بر تک تک افراد آن، کار بسیار بسیار دشواری خواهد بود).

با سپاس-خانی