کاپیتان شهبازی نام غریبی در ایران و صنعت هوایی جهان نیست. خلبان زبده ای که توانست جان صدها مسافر را با مهارت مثال زدنی خود نجات دهد. این روزها وی به شدت از بازنشستگی زودهنگام و به عبارتی خانه نشینی اجباری خود توسط مسئوولان محترم هما گله دارد و این را در مصاحبه های وی با رسانه ها به راحتی می توان فهمید. از دلیل و علت خانه نشین کردن خلبانی که جان صدها ایرانی را نجات داد و مورد تشویق رئیس جمهور و رئیس مجلس و... قرار گرفت اطلاعات چندانی نیست ولی سوالی که این روزها مدام در ذهنم تکرار می شود این است که مگر چند کاپیتان شهبازی در دنیا وجود دارد؟ شاید کمتر از انگشتان دو دست. همین چند سال پیش یک خلبان آمریکایی توانست در کاری شبیه کاپیتان ایرانی خودمان جان مسافرانش را نجات دهد. از وی همچنان به عنوان یک قهرمان ملی در مجامع و محافل آمریکایی تجلیل می شود و رسانه های آمریکایی کاری کردند که نام وی به عنوان اسطوره صنعت هوایی آمریکا جاودانه شود. ما برای کاپیتان شهبازی خود چه کرده ایم؟ وی در تمام ماههای بعد از فرود موفق خود در فرودگاه به مقابله با تحریم هواپیماهای مسافربری توسط غرب پرداخت و الحق و الانصاف که در این راه هم توانست به تنهایی خیلی کارها کند. کدام کشور با سرمایه های خود چنین می کند که ما می کنیم؟
