شعله های فساد و اما یک حقیقت؟!

با مشاهده ی شکل گیری فساد اداری,دولتی و فساد اقتصادی در دولت های نهم و دهم که چگونه خود او و دولتمردانش به دروغ و اختلاس,بی برنامگی و هزینه تراشی و قرار دادن کشور در مسیر پرتگاه متهم می شوند و نزدیکان محمود احمدی نژاد یک به یک به جرم اختلاس بازداشت می شوند.چنان که دولت تدبیر و امید بعد از دو سال هنوز مشغول اوار برداری از خرابی های به جا مانده از هشت سال گذشته است.بر ان شدم متنی را که سال گذشته نوشته بودم برای هم اندیشی در صدای گویای میانه قرار دهم شاید مفید واقع شود. همیشه اصلاح طلبان با افتخار می گفتند در 8 ساله ی دولت اصلاحات فسادی نبوده اگر بود مخالفین از کوچکترینشان پیراهن عثمان درست می کردند .محاکمات راه می انداختند ولی از خود نمی پرسیدیم که چرا؟چه مکانیزمی یا چه نیرویی مانع از فساد می شود؟چند روز پیش در مغازه دوستم صحبت از دزدی و دوربین های مداربسته شد.با خود فکر می کردم که چگونه دوربین های مداربسته مانع از دزدی می شوند.به این فکر افتادم حتما در زمان دولت اصلاحات یک نیرویی مانند دوربین بوده که مانع دزدی و فساد می شده.همه مجریان که حتما پاک دست و سالم نبوده اند.یادم آمد که چگونه مخالفان اصلاحات در کارهای دولت دخالت و نظارت می کردند .مطبوعاتشان آزاد ورسانه ملی در اختیار .مو از ماست می کشیدند تا اگر نقطه ضعفی یافتند از کاه کوهی بسازند.تا دولت را ضعیف وناکارآمد کنند و از ادامه کار باز بماند.مثل مهندس ناظری در یک پروزه عمرانی که به بهانه های مختلف چنان به پروپای مجری می پیچد تا اجرای کار را به دیگری واگذارند.این در حالی بود که آموزگار جامعه مدنی شعار زنده باد مخالف من می داد و منتقدین را به سیاه نمایی متهم نمی کرد.مجلس هم به وظیفه نظارتی خود خوب عمل می کرد.نیروهای مخالف اصلاحات مانند یک نهاد مدنی و یک حزب پرقدرت بر کارهای اصلاح طلبان نظارت می کردند. نه به نیت دفاع از منافع ملی , بلکه نقد رویکرد دولت و برای ساقط کردن دولت.همین نظارتها و رقابتها به مکانیزمی در آمده بود که مانع انحراف دولت به سوی فساد در تمام حوزه های اجرایی بشود.(عدو شود سبب خیر گر خدا خواهد)ولی در زمان دولت احمدی نزاد از همان اول رسانه ها را به خودسانسوری وادار کردند هر منتقدی که خواست نقدی بر دولت بکند متهم به سیاه نمایی کردند و از سال88 به بعد هم چنان فضایی درست کردند که کسی توانایی نقد و نظارت بر کارهای دولت را نداشت.مجلس کاملا هماهنگ دولت عمل می کرد. عملا هیچ نهادی بر کارهای دولت نظارت نمی کرد.آنها هم میدان را خالی دیدند و تمام دفتر دستکها را کنار گذاشتند . چنان فسادهایی به بار آوردند که الان در کلیت حاکمیت به این می اندیشند که چگونه این مسائل پیش آمده (همایش مبارزه با فساد) وچاره کار چیست؟ باید گلوگاه های فساد شناسایی و بستر فساد خشکانده شود. به نظر من تنها راه مبارزه با فساد و جلوگیری دولتها از فساد و قانون شکنیها و هدایت دولت وکلیت جامعه به سوی پیشرفت و توسعه, آزادی مطبوعات و رسانه ها ,آزادی احزاب و به رسمیت شناختن منتقدین و روشنفکران جامعه و رقابت بین ان هاست. "چشم انداز روشنی است. ایستادن بر سریک(عهد)و پیش بردن یک(امید)و سرایت دادن به تمام عرصه ها ی جامعه