مطالبه گری و اراده عمومی برای دستیابی به حقوق شهروندی از ویژگی های جوامع توسعه یافته ای است که معمولا در قالب تشکل های قانونی خدمات مفیدی به نظام اجتماعی ارائه میدهد.
خودمانی تر اینکه در شهرهایی که مردم نسبت به حقوق خود حساس بوده و خواسته های عمومی را پیگیری و برعملکرد مسئولین نظارت می کنند در ابعاد مختلف به توسعه دست می یابند .
اینکه چرا در شهرهای کوچک مردم انگیزه کافی برای پیگیری مطالبات عمومی ندارند را میتوان در ابعاد مختلف اجتماعی ،فرهنگی و سیاسی بررسی کرد.رد پای عوامل زیر( برداشت شخصی ) در فرهنگ پیشین مردم ایران قابل مشاهده بوده و جنبه عمومی دارد اما برخی بیشتر شامل حال شهرمان هست :
- عدم آشنایی با حقوق شهروندی و راههای پیگیری مطالبات عمومی و حجب و حیای بی مورد
- عدم استقبال از طرف مسئولین ( دیدگاه منفی مسئولین واقدامات نابرابر و قهر آمیز درمواجه با انتقادات ، انگیزه برای مطرح کردن مشکلات و پیگیری موانع را به شدت کاهش داده است)
- عدم پاسخگویی مطلوب : معمولا روابط عمومی سازمانها و ادارات متعهد به شناخت و جلب رضایت افکار عمومی هستند.در این میان به جز تعداد محدودی از روابط عمومی ها مابقی پاسخگوی درخواست های عمومی بویژه در فضای مجازی نیستند. واضح است که عدم پاسخگویی منجر به دلسردی افراد میشود.
- محافظه کاری و اولویت دادن به مسائل شخصی : ترس از اینکه انتقاد از یک مسئول میتواند در آینده به ضرر افراد تمام شود!
- سکوت به علت وابستگی و تعصب به جناح خاص
- نبود رسانه های فعال : رسانه ها نقش تاثیر گذاری درانعکاس مشکلات و مطالبات عمومی دارند . فعالیتهای انفرادی و جزیره ای آنچنان که باید نتوانسته انتظارات را بر آورده کند وجای خالی تشکل های صنفی فعالان خبری و رسانه ای به شدت احساس میشود.ناگفته نماند نشریه قافلان و تعدادی از سایت های محلی بالاخص سایت صدای میانه در سالهای گذشته با وجود مشکلات و موانع در این راستا اقدامات مناسبی انجام داده اند.
و...
پی نوشت:
بیاییم با افزایش روحیه مطالبه گری در خودمان برای ساختن شهری خوب قدم مفیدی برداریم.
مطالبه گری تعارضی با نظام اجتماعی ندارد و اگر به جای مقابله مورد استقبال قرار بگیرد قطعا در پیشرفت اهداف جامعه موثر واقع میشود لذا انتظار میرود در پذیرش مطالبات عمومی از سوی مسئولین ظرفیت لازم ایجاد شود.
التماس تفکر
