از آئينهاي كهن منطقه محسوب مي شود كه اكنون در همه جاي ايران متداول شده است. غروب آخرين سه شنبة سال در ميانه و آذربايجان فراموش ناشدني است. اين غروب با روشن كردن آتش و پريدن از روي آن آغاز مي شود. هوا كه تاريك مي شود ، آئين كهن شال انداختن(قورشاق ساللاما) آغاز مي شود. بچه ها ، شال يا طنابي در دست مي گيرند كه به انتهاي آن ظرفي كوچك متصل كرده اند. آنرا از پشت بام به خانه ها مي اندازند طوريكه صاحبخانه از پنجره آنرا ببيند. صاحبخانه نيز تخم مرغ رنگ داده ، آجيل ، گندم بو داده ، سكه ، شيريني و ... را به رسم هديه در آن مي گذارد و كودكان با شادي زايدالوصف آنرا بالا كشيده و سراغ خانة بعدي مي روند.
فرداي چارشنبه سوري ، مردم به كهريزها و قناتهاي اطراف مي رفتند و به اعتقاد باز شدن بخت ، از روي آب مي پريدند. دختران هنگام پريدن از روي آب يا آتش مي خوانند: آتيل ماتيل چرشنبه ـ بختيم آچيل چرشنبه
ما هم این روز را به همشهریان عزیز تبریک عرض می کنیم
